Kanał Koryncki
Gdy zobaczyłam Kanał pierwszy raz, to zachwycił mnie. Od dzieciństwa wychowywałam się w rodzinie żeglarskiej, więc od jednego spojrzenia doceniłam dzieło wykute w skale. Błękitna woda, mieniąca się wspaniałymi odcieniami i skały - miód dla moich oczu i serca. I jeszcze taki praktyczny.

Gdy doczytałam, że jest zbudowany tak - jak go sobie Neron wymarzył - przeszedł mnie dreszczyk ekscytacji.

Za pierwszym razem obejrzałam go z mostu, potem pospacerowałam ścieżką biegnącą od zatoki Sarońskiej, posiedziałam w tawernie, aż w końcu przepłynełam Kanał tam i z powrotem.

I nie rozczarowałam się.




Stoisz na moście nad Kanałem Korynckim i jakieś niewdzięczne złudzenie optyczne powoduje, że wydaje Ci się on nieduży, wydaje się być obrazkiem, rzucasz kamyk żeby zobaczyć, jak to właściwie jest. Po chwili, wbrew Twoim oczekiwaniom, kamyk rozpływa się w powietrzu, nie jesteś w stanie uchwycić momentu, kiedy wpada do wody i tworzą się kręgi. I już wiesz, że masz do czynienia z czymś wielkim, wielkim dziełem człowieka. /Ewa Traczyńska/





Kanał Koryncki oddziela od Grecji jej najbardziej wysuniętą na południowy zachód część – Półwysep Peloponez. Od stałego lądu oddzielony został w XIX wieku w miejscu, w którym przyłączony był do niego bardzo wąskim przesmykiem, o szerokości około 6 km .



  PRZEJDŹ NA FORUM