Kanał Koryncki

Do sprawy kanału powrócono dopiero w XIX wieku, po wojnie o niepodległość Grecji (1821-1830). John Capodistrias, główny gubernator Grecji, uczynił z kanału sprawę pierwszorzędnej wagi. Jednak niebotyczna suma pieniędzy potrzebna na to przedsięwzięcie – 40 mln franków* – szybko ostudziła jego zapał. Kanał po dziś dzień pozostawałby w sferze marzeń, gdyby nie Ferdynand Marie de Lesseps, który wybudował w tym czasie Kanał Sueski i odwiedzając Grecję w 1869 r. obudził dyskusję na temat Kanału Korynckiego. Gdy ukończono budowę Kanału Sueskiego, rząd Grecji zadecydował, że nadszedł czas na budowę Kanału Korynckiego. Podpisano kontrakt z Francją, ale wszystko pozostało na papierze, w końcu w 1881 r. władze greckie powierzyły to zadanie węgierskiemu generałowi Istvanowi Türrowi, adiunktowi króla Italii, Wiktora Emanuela II. Oficjalne rozpoczęcie budowy miało miejsce 12 sierpnia 1882 roku. Ceremonię uświetnili swoją obecnością członkowie rządu, grecka rodzina królewska oraz zagraniczni oficjele. Król wziął w ręce łopatę i wykopał kilka grud ziemi, które rzucił na mały drewniany wózek, to samo uczyniła królowa, książęta oraz pozostali oficjele. Następnie premier popchnął wózek w kierunku dziury w ziemi, w którą wrzucił wykopaną ziemię. Przy dziurze postawiono pamiątkową tabliczkę. Następnie królowa uruchomiła elektryczny detonator, doprowadzając do detonacji w 40 tunelach. Główny przedsiębiorstwem budowlanym zatrudnionym przy budowie Kanału była założona przez generała Türra francuska firma "Societé Internationake du Canal Martime de Corinthe" z siedzibą w Paryżu i kapitałem początkowym wynoszącym 30 mln franków francuskich. Przyznano jej prawa do eksploatacji Kanału przez 99 lat. W ciągu tego czasu przedsiębiorstwo miało czerpać zyski z cła nakładanego na statki korzystające z Kanału, a także portu, cumowania i holowania statków. Przedsiębiorstwo było również uprawnione do użytkowania terenów sąsiadujących z Kanałem. Projektantem Kanału Korynckiego był Bela Ferster, pochodzący z Węgier główny inżynier Kanału Franciszka Józefa na terenie Austro-Węgier. Pod uwagę wzięto 3 alternatywne trasy przebiegu Kanału, lecz ostatecznie wybrano tę zaproponowaną wieki wcześniej przez inżynierów Nerona. Budowę podzielono na 4 odcinki i utworzono w sumie 6 placów budowy. Siła robocza, początkowo około 1800 robotników składała się głównie z Greków, Włochów, Czarnogórców, Armeńczyków i Turków. W związku z niedoborem wody na terenie budowy uruchomiono antyczny akwedukt, zbudowano tamę, rezerwuar na wodę, zbiorniki i kilka studnia, a także elektrownię elektryczną. Przecięcia przesmyku dokonano za pomocą dynamitu. Uroczysta ceremonia otwarcia odbyła się z wielką pompą w sierpniu 1893 r., a zaszczycili ją swoją obecnością król Grecji Jerzy I oraz królowa Olga. Królowa dokonała uroczystego przecięcia wstęgi złotymi nożyczkami. Do użytku Kanał oddano dopiero po kilku miesiącach, w styczniu 1894 r. Podczas II wojny światowej niemieccy spadochroniarze zdobyli mosty nad Kanałem, odcinając w ten sposób odwrót cofającym się wojskom brytyjskim. W kwietniu 1941 Brytyjczycy wysadzili Kanał w powietrze. Jeszcze w tym samym roku obudowali go Włosi. W obliczu klęski państw osi Niemcy ponownie wysadzili Kanał w powietrze, po czym wypełnili go 500 000 m3 ziemi oraz wagonami kolejowymi. Przywrócenie Kanału do stanu użyteczności trwało 5 lat. W 1948 r. oczyszczono i naprawiono go z pomocą Amerykanów.

  PRZEJDŹ NA FORUM